De hele dag maak je keuzes. Grotendeels automatisch; je staat er niet bij stil en je doet de meeste dingen zoals je ze altijd doet. Maar wat als je nu eens wél bij stil staat? Rustig nadenkt voor te handelen? Neem je dan koffie of thee? Ga je dan met de auto of met de fiets?

Automatische handelingen onder de loep:

Ik besloot vanochtend om mijn automatische piloot eens onder de loep te leggen. Waarom doe ik iets zoals ik het doe? Wil ik het eigenlijk wel zo?

De boodschappen bijvoorbeeld: 

Zal ik de boodschappen weer online bestellen en vanavond ophalen? Het is zó handig dat het klaar staat, hoef ik die hele winkel tenminste niet door te karren. Of ga ik eens de winkel in? Ik besloot de uitdaging aan te gaan, om het vandaag net even anders te doen.

Dus daar stond ik, met een winkelwagenmuntje in mijn hand. Noem het dapper of dwaas maar zonder boodschappenlijstje, zodat ik bij elke keuze nog meer stilsta. Want wat eten we vanavond eigenlijk: woensdag soepdag, toch? Of vandaag eens niet?

Wel of geen zelfscan?

Voor ik de winkel überhaupt in ga, moet ik nog beslissen of ik een zelfscan pak of straks bij de kassa alles op de band ga leggen om vervolgens weer in de kar te laden. Ik besluit de zelfscan te laten staan. ‘Kijk maar eens om je heen in plaats van weer op een schermpje’ moedig ik mezelf aan. Maar het gaat verder dan alleen beslissen wat er vanavond op tafel staat. Ik merk al winkelend, zonder een voorbedacht plan, dat ik zoveel opener door de winkel loop. Alles kan nog: heerlijk! Ik kijk rond, vertraag en heb oogcontact met mijn mede-boodschappen-doeners.

Ik kijk eens in de wagentjes van die anderen; een kilo aardappelen, een zakje verse sperziebonen, twee broden, drie pakken melk…. Zijn dit boodschappen op de automatische piloot of weloverwogen keuzes?

Bedenkelijk hoofd

Mijn bedenkelijke hoofd valt op: de dame naast me kijkt terug, werpt een blik in mijn ‘nog lege’ karretje en lacht me vervolgens vriendelijk toe, alsof ze denkt: nou, dat wil nog niet helemaal lukken hè. Maar ik besef me dat één ding me wél heel goed lukt: mijn automatische piloot een dagje vrij geven. En dat bevalt me toch verrassend goed.

Wat me ook opviel:

Naast het hele beslissingsproces viel me nog iets anders op: ik had contact met mensen, we keken elkaar in de ogen, een vriendelijke lach ging over en weer en we maakten een grapje bij de kassa. Even contact met een ander mens, ook al is het een onbekende – misschien wel juist een onbekende – maakt boodschappen doen leuk, maakt de dagelijkse dingen net dat beetje leuker. Tijdens het op de band laden van de boodschappen (het werd trouwens een zomerse maaltijdsalade omdat de zon zo lekker scheen) hebben we het over gewone dingen; de zegeltjes, het weer….en ik realiseer me dat het vaak zo anders gaat.

Oogcontact in plaats van een schermpje

Als ik op het schermpje van de zelfscan kijk of de winkel afwerk volgens een lijstje dan zie ik mijn medemens amper. Maar weet je, het zien van de medemens is eigenlijk best heel leuk, contact hebben voelt goed, eventjes ‘hetzelfde’ zijn omdat je hetzelfde aan het doen bent…. In deze wereld gaat zoveel automatisch. Als je wilt hoef je weinig mensen te ontmoeten, bestel je je boodschappen online, mail je je offertes, app je je collega’s, twitter je je laatste activiteit. Maar juist een ander zien en zelf gezien worden, al is het maar even, maakt ons mens. Dan voelen we ons verbonden. Dat is toch wat we willen?!

Dus:

Ik denk dat de automatische piloot van mij vaker op vakantie mag. Wat zou jij eens een keer anders willen doen?